Soms verwonder ik mij over hoe klein Nederland toch eigenlijk is. Daar merk je natuurlijk weinig van als je van Maastricht naar Den Helder moet . Maar eigenlijk…. Ik bedoel, vandaag was het van even hup hup van oost naar west in een half dagje.
Dan moet ik denken aan de Verenigde Staten. En hoe onmogelijk dat daar is.
Tijdens mijn studie daar deed ik namelijk een heuse roadtrip. Al voorafgaand aan het avontuur bekeek ik regelmatig met bewondering en verlangen naar de kaart van de VS. Met mijn vinger volgde ik de voorgenomen route en kon alleen maar denken: “Wat een afstand!”
Dat bleek; het was vier dagen (North Carolina naar de Grand Canyon), waarvan één nacht doorrijden. En we reden en we reden. Alles veranderde; de tijdszones, het klimaat, de temperatuur, de vegetatie, de luchtvochtigheid… Maar we waren nog steeds in hetzelfde land.
Best desoriënterend; dagen rijden en nóg het land niet uit zijn. Dat ben je niet gewend als
Europeaan.
Enfin, uiteindelijk kwamen we aan. Sommigen wat ziekjes van alle bovengenoemde veranderingen. Maar het went snel, hoor. Die afstanden. Dagje Las Vegas? Prima. Zes uur rijden. Vlakblij!
Hoe anders is het hier. Vanmorgen rond half negen vertrokken. Rond half elf in Amsterdam. Tijdszone hetzelfde, klimaat hetzelfde, temperatuur slechts enkele graden verschil, vegetatie hetzelfde, de luchtvochtigheid misschien iets hoger.
Al scheen de zon wel. Dat was in Utrecht nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten