Nanowrimo. Is het een raar liedje? Is het een babyprietpraatwoordje? Kreeg ik net een toeval?
Nee.
Het is een heuse afkorting en staat voor National Novel Writing Month. En as we speak (of moet ik zeggen write?), vraag ik me af waarom het eigenlijk "national" heet. Want in alle vijf (of zes of zeven, hangt af van hoe je het bekijkt) werelddelen kan men meepennen. Maar dat terzijde.
Voor
nanowrimo is het het idee dat je in een maand tijd (november dus) 50.000
woorden schrijft. En dan heb je een heuse novel. Of in elk geval 50.000
woorden achter elkaar. Dat is pakweg 100 pagina's. In Words in elk geval. Dat heb ik gisteren even snel berekend.
Omdat een huisgenootje van meet af aan fanatiek meedoet en ik daar via Twitter regelmatig van op de hoogte werd gehouden, begon de proza-schrijf-kriebel ook bij mij steeds harder te jeuken. Dus! Gisteren hield ik het niet meer en heb mij aangemeld.
Ik heb hier eigenlijk helemaal geen tijd voor. Maarja, die kriebel, hè? Dus bij aanmelding dacht ik: "Ik doe mee voor spek en bonen. Ik ga niet voor de 50.000. Die haal ik toch niet."
Dus ik herinnerde mijn ooit onafgemaakt kort verhaal (ik moest iemand dood laten gaan om het realistisch te houden en dat kon ik niet. Maar daar ontkom ik nu dus niet meer aan. Ik weet inmiddels ook wie het is. Het is echt heel zielig allemaal.) en besloot daaraan verder te schrijven. (Nee, een kort verhaal is het dan niet meer, nee). Daar zaten dus al 1700-nog-wat woorden in. Wat voor mij heel veel is. "Oh, wauw. Toch al 1700-nog-wat woorden. En dat zonder wat te doen", dacht ik verheugd. Vervolgens schreef ik enthousiast door, mijn bedtijd passerend.
Ondertussen twitterde ik
enthousiast mijn over mijn vorderingen en gedachten en hield berichten met het nanowrimo hashtag in de gaten.
En met al die opmerkingen over "word count" en de getallen die mij om de
oren vlogen ging ik ook mijn eigen woorden tellen.
Dus drie kwartier later:"2700-nog-wat? Zo, dat gaat snel! Die 50.000 haal ik makkelijk als dat zo snel gaat!"
Dus. Ik geloof. Dat ik mee doe. "Dat kan niet. Dan moet je er tijd voor màken. En je had al je activiteiten (waar je ook al voor moet schrijven) nu net zo mooi ingepland!", vermaande ik mijzelf.
Maar goed.
Ik heb me alleen maar aangemeld.
En tel mijn woorden.
Dat is alles.
Echt.
dinsdag 6 november 2012
dinsdag 30 oktober 2012
Door de mand gevallen
Ik hoor niets meer.[1]
Dacht ik vandaag. In alle rust kwam het even langs en geruisloos verdween het
weer. Geen storm van reacties. Wat artikelen in de krant, een item in het
nieuws voor een paar dagen. Dat was alles wat ik er van heb gezien.
Nu moet ik toegeven dat ik het nieuws niet
heel erg grondig volg de laatste tijd. Dus wellicht dat er wel wat meer over bericht
is in de media. Toch valt het misbruik in de Jeugdzorg in het niets vergeleken
met de reacties op het misbruik in de Rooms Katholieke Kerk.
Het is goed natuurlijk. Dat dergelijke
misstanden in het nieuws komen. Het moet aandacht krijgen. Er moet tenslotte gerechtigheid
zijn voor de slachtoffers. Maar gaat het de media daar wel om? Nu had ik al de
indruk van niet. En ook toen het misbruik in de Kerk nog hot topic was, zagen velen wel de afkeer van de Kerk an sich, die via het nieuws over
misbruik werd geuit.
Maar ik denk dat de media dan nu officieel
door de mand valt. Want als het echt zo om de kinderen gaat. Als het lot van de
slachtoffers de media zo aan het hart gaat. Waarom dan niet wat meer
verontwaardiging en verhitte artikelen over de Jeugdzorg?
Het is ook niet eerlijk naar de
slachtoffers van Jeugdzorg, wie het verschil in aandacht ook duidelijk is.[2]
Nee, blijkbaar gaat het niet écht om
de slachtoffers. De media is door de mand gevallen.
[2] ““Mijn misbruiker behoorde niet tot
de katholieke kerk, maar maakt dit het minder erg?”vroeg Carla zich af in haar
brief aan de Volkskrant. Het is een vraag die meer slachtoffers van misbruik in
de jeugdzorg zich de afgelopen jaren stelden”. In dit artikel wordt het
verschil in reactie erkend, Volkskrant,
8 oktober 2012
zondag 21 oktober 2012
Mijn leeftijd varieert
Ouder worden. Saaier. Serieuzer. Vooral geen gekke dingen. En het
kind in je is al helemaal verdwenen. Onbewust was dit mijn verwachting bij het
volwassen worden. En had ik het even fout!
Ouder worden is helemaal geen lineair proces. Het beslaat
verschillende onderdelen van je persoonlijkheid in meer en minder mate. Waardoor
mijn leeftijd geheel afhankelijk is van de situatie.
Zo ben ik vijftien als ik bij mijn ouders ben, maar vijf als ik Bert
en Ernie op t.v. zie. Ik ben weer dertig als ik vergader over de oprichting van
een organisatie, maar voel me doorgaans meer 25. En in het gezelschap
van vrienden kan het niveau soms zwaar dalen tot het flauwe puberaal (maar wel
grappige) niveau van zestien jaar. En ben ik in de speelgoedwinkel, dan ben ik negen.
Tja, dus hoe oud ben je dan eigenlijk écht?
woensdag 19 september 2012
De eliminatie van mensen met Down
We leven in een
samenleving dat mensen met afwijkingen elimineert. Als ik het goed begrijp van
een aantal artikelen die ik de laatste tijd ben tegen gekomen.
Zoals mensen met
het Down Syndroom.
zaterdag 8 september 2012
Vrouwen voor vrouwen?
Ok, dames. Vertellen
jullie mij maar eens: ligt het maar mij of
hebben jullie dat ook? Jeuk krijgen van een opgelegd ‘vrouwen voor vrouwen’- credo. Het is er zoveel om je
heen. Ik hoor het zo vaak. Die vrouwen-carrièrewebsites, reclames.
dinsdag 28 augustus 2012
Gaat er wat mis bij Amnesty?
Doet Amnesty International goed werk? Zeker. Ze komen op voor de
zwakkeren, rechtelozen en de stemlozen. Is Amnesty consequent daarin? Euhm,
daar lijkt het dan weer niet echt op. Want het riekt er naar dat de organisatie
bepaalde rechten boven andere stelt. En dat voor een mensenrechtenorganisatie.
Door het zoeken naar informatie van mijn eerdere log en het bericht over een
voornemen van de Amerikaanse tak van Amnesty International, kwam ik er achter
dat deze organisatie bepaalde rechten boven het recht op geweten en godsdienst lijkt
te stellen.
Ten eerste ontbreekt de nuance in hun berichtgeving over Pussy
Riot. Volgens Amnesty International Nederland hebben de bandleden “geen misdaad begaan” met hun
protestnummer en protesteerden ze “op legale wijze” tegen de regering. Ze deden “niets anders” dan
gebruikmaken van hun recht op vrije meningsuiting. Volgens de Amerikaanse Amnesty
International was het een “peacefulperformance” en op de internationale website wordt gesproken van een “a legitimate – if potentiallyoffensive – protest action.”
Nu ken ik niet alle wetten van Rusland, maar ik denk niet dat heilige
plekken verstoren daar is toegestaan. Zoals in de meeste landen op de wereld. Dus
het is niet legaal. Ze deden dus wel iets meer dan het uiten van hun mening. Iets
wat strafbaar is. En anders op zijn minste rechten van gelovigen schendt. Een
iets genuanceerdere reactie was dus wel op zijn plaats geweest.
En op zich is dit dan één ding, maar je kunt je zorgen maken als
je leest: “Amnesty eistopheffing gewetensbezwaren”. Zoals te lezen valt in de het rapport “Deadly Delivery” is de organisatie
inderdaad kritisch naar ziekenhuizen met een religieuze inslag en het lijkt
erop dat ze dat liever afgeschaft zien worden.
Dan vraag ik me af hoe ze dat combineren met het recht op vrijheid
van geweten en godsdienst. Deze rechten staan beschreven in artikel 18 van de
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en wordt door henzelf onderschreven!
Zou AI deze clash van rechten doorhebben? Of gaat het zo in hun
strijd op voor bepaalde rechten dat het andere rechten uit het oog verliest? Het
komt al voor dat mensen geen beroep kunnen doen op hun recht op vrijheid van
godsdienst[1].
Laten we niet hopen dat uitgerekend een mensenrechtenorganisatie deze
ontwikkeling overneemt.
[1] RK
adoptiebureau stopt wegens homowet http://www.rkk.nl/actualiteit/2009/detail_objectID691393_FJaar2009.html
zaterdag 25 augustus 2012
Pussy Riot en het geluid dat ik niet hoor
Het Pussy Riot debacle zal vast niet aan je voorbij zijn gegaan. Zelfs wereldsterren lieten hun mening horen.
En daar is natuurlijk niets mis mee. Het wordt alleen maar duidelijk dat het
leeft. Wel miste ik een wezenlijk geluid in de storm van reacties.
Dat Pussy Riot (wat ik overigens een niet echt vrouwvriendelijke
naam vind) het lef heeft tegen de Putin regering op te komen vind ik alleen
maar te bewonderen. Uit de gevolgen blijkt wel hoe gevaarlijk dat is; een straf
van twee jaar werkkamp.
Dit kan natuurlijk niet door de beugel en het is niet
verwonderlijk dat mensen er tegen in verweer komen. Maar wat ik begrijp uit reacties
in de media en van artiesten is dat Pussy Riot dit gewoon hadden moeten kunnen
doen. Met hun actie was niets mis! Amnesty zegt zelfs: “Ze protesteerden op
legale wijze tegen het politieke systeem in Rusland”. Dat is niet eens waar! En kijk, dan haak ik af.
Want er was wel degelijk iets mis met hun optreden.
Aangezien ik voor de vrijheid van meningsuiting ben (binnen
bepaalde grenzen, dat wel), had Pussy Riot inderdaad hun boodschap moeten
kunnen overbrengen. Echter, de manier
waarop ze dat deden, ging gepaard met een enorm disrespect voor de kerk en haar
gelovigen. En hierover hoor ik niets in de mainstream media, noch van artiesten. En dat is jammer. Het mag worden gezegd dat
dàt niet had gehoeven.
Door op het altaar te staan zoals zij deden met de teksten die ze
zongen was hun protest gewoon blasfemie. Tevens lijkt het mij niet dat je ook
maar ergens zomaar de orde kan verstoren op een heilige plaats, ook al geloof
je daar zelf niet in. Dat vast zitten om hun actie t.a.v. de kerk was dan ook juridisch
gezien terecht. Niet dat ik het hun gun, maar het is in lijn met het recht.
Enfin, gelukkig is er een mooi geluid te horen vanuit de kerk: “Russische
kerk wil 'genade' voor Pussy Riot” kopt het op de website van kerknieuws. Dat
is mooi. Ik had ook liever gezien dat de meiden helemaal niet waren opgepakt,
maar dat er een gesprek kon plaatsvinden tussen de kerk en de groep. Eentje die
uitdraait op vergeving en wederzijds. Maar dat gaat niet als ze in de
gevangenis zitten. En twee jaar werkkamp is helemaal buiten proporties! Ook ik
kan daar boos over worden.
Het enige wat we nu nog kunnen doen is bidden voor ze. Dat is misschien
een wat stil, maar wel mooi geluid.
woensdag 8 augustus 2012
De ongelijkheid tussen man en vrouw; een follow-up. Sort of...
Paar dagen terug las ik onderstaand blogbericht. Deed me een beetje denken aan mijn post over de de ongelijkheid tussen man en vrouw. Wilde hem niet onthouden...
The male side of ‘being Church’
Archbishop Ludwig Schick, of the German Archdiocese of Bamberg, issued an interesting warning recently. The man is slowly disappearing from the Church. Just like society, the Church is ‘feminising’. The archbishop, who holds the ‘male affairs’ portfolio within the German Bishops’ Conference, stated that “we need to win them back”.
The Catholic Church has always maintained the innate equality of man and woman without making the mistake of saying that they are the same, a mistake that society is making. Physically, mentally and also spiritually, men and women are different. This difference is often ignored or outright denied in the name of equality, but they are very different concepts. One does not deny the other.
Emphasising and supporting women’s rights to do or say something is not threatened by doing the same for men, but that’s not what’s happening now, because of this fear that difference means inequality (slogans to the effect that we should “be different” or “be who we are” are just that: slogans. They merely reflect society’s acceptance of certain politically correct differences).
Archbishop Schick is right in his assessment that we lack a ‘masculine’ Church. We must engage the men in our congregations or run the risk of losing them. In my opinion that calls for a robust and practical faith life which is not afraid to take positions and have very tangible and practical goals. Simply put, we need men who are unafraid of being men. Brothers and fathers – biological and spiritual – who are unafraid to love, support and take responsibility.
The Catholic Church has always maintained the innate equality of man and woman without making the mistake of saying that they are the same, a mistake that society is making. Physically, mentally and also spiritually, men and women are different. This difference is often ignored or outright denied in the name of equality, but they are very different concepts. One does not deny the other.
Emphasising and supporting women’s rights to do or say something is not threatened by doing the same for men, but that’s not what’s happening now, because of this fear that difference means inequality (slogans to the effect that we should “be different” or “be who we are” are just that: slogans. They merely reflect society’s acceptance of certain politically correct differences).
Archbishop Schick is right in his assessment that we lack a ‘masculine’ Church. We must engage the men in our congregations or run the risk of losing them. In my opinion that calls for a robust and practical faith life which is not afraid to take positions and have very tangible and practical goals. Simply put, we need men who are unafraid of being men. Brothers and fathers – biological and spiritual – who are unafraid to love, support and take responsibility.
Bron: http://incaelo.wordpress.com/
Abonneren op:
Posts (Atom)