Nanowrimo; hoe ik ineens ergens aan meedeed. Of toch niet.

Nanowrimo. Is het een raar liedje? Is het een babyprietpraatwoordje? Kreeg ik net een toeval? 

Nee. 

Het is een heuse afkorting en staat voor National Novel Writing Month. En as we speak (of moet ik zeggen write?), vraag ik me af waarom het eigenlijk "national" heet. Want in alle vijf (of zes of zeven, hangt af van hoe je het bekijkt) werelddelen kan men meepennen. Maar dat terzijde.

Voor nanowrimo is het het idee dat je in een maand tijd (november dus) 50.000 woorden schrijft. En dan heb je een heuse novel. Of in elk geval 50.000 woorden achter elkaar. Dat is pakweg 100 pagina's. In Words in elk geval. Dat heb ik gisteren even snel berekend. 

Omdat een huisgenootje van meet af aan fanatiek meedoet en ik daar via Twitter regelmatig van op de hoogte werd gehouden, begon de proza-schrijf-kriebel ook bij mij steeds harder te jeuken. Dus! Gisteren hield ik het niet meer en heb mij aangemeld. 

Ik heb hier eigenlijk helemaal geen tijd voor. Maarja, die kriebel, hè? Dus bij aanmelding dacht ik: "Ik doe mee voor spek en bonen. Ik ga niet voor de 50.000. Die haal ik toch niet."

Dus ik herinnerde mijn ooit onafgemaakt kort verhaal (ik moest iemand dood laten gaan om het realistisch te houden en dat kon ik niet. Maar daar ontkom ik nu dus niet meer aan. Ik weet inmiddels ook wie het is. Het is echt heel zielig allemaal.) en besloot daaraan verder te schrijven. (Nee, een kort verhaal is het dan niet meer, nee). Daar zaten dus al 1700-nog-wat woorden in. Wat voor mij heel veel is. "Oh, wauw. Toch al 1700-nog-wat woorden. En dat zonder wat te doen", dacht ik verheugd. Vervolgens schreef ik enthousiast door, mijn bedtijd passerend.

Ondertussen twitterde ik enthousiast mijn over mijn vorderingen en gedachten en hield berichten met het nanowrimo hashtag in de gaten. En met al die opmerkingen over "word count" en de getallen die mij om de oren vlogen ging ik ook mijn eigen woorden tellen.

Dus drie kwartier later:"2700-nog-wat? Zo, dat gaat snel! Die 50.000 haal ik makkelijk als dat zo snel gaat!"

Dus. Ik geloof. Dat ik mee doe. "Dat kan niet. Dan moet je er tijd voor màken. En je had al je activiteiten (waar je ook al voor moet schrijven) nu net zo mooi ingepland!", vermaande ik mijzelf.

Maar goed.  

Ik heb me alleen maar aangemeld. 

En tel mijn woorden. 

Dat is alles.


Echt.