Gaat er wat mis bij Amnesty?

Doet Amnesty International goed werk? Zeker. Ze komen op voor de zwakkeren, rechtelozen en de stemlozen. Is Amnesty consequent daarin? Euhm, daar lijkt het dan weer niet echt op. Want het riekt er naar dat de organisatie bepaalde rechten boven andere stelt. En dat voor een mensenrechtenorganisatie.

Door het zoeken naar informatie van mijn eerdere log en het bericht over een voornemen van de Amerikaanse tak van Amnesty International, kwam ik er achter dat deze organisatie bepaalde rechten boven het recht op geweten en godsdienst lijkt te stellen.

Ten eerste ontbreekt de nuance in hun berichtgeving over Pussy Riot. Volgens Amnesty International Nederland hebben de bandleden “geen misdaad begaan” met hun protestnummer en protesteerden ze “op legale wijze” tegen de regering. Ze deden “niets anders” dan gebruikmaken van hun recht op vrije meningsuiting. Volgens de Amerikaanse Amnesty International was het een “peacefulperformance” en op de internationale website wordt gesproken van een “a legitimate – if potentiallyoffensive – protest action.”

Nu ken ik niet alle wetten van Rusland, maar ik denk niet dat heilige plekken verstoren daar is toegestaan. Zoals in de meeste landen op de wereld. Dus het is niet legaal. Ze deden dus wel iets meer dan het uiten van hun mening. Iets wat strafbaar is. En anders op zijn minste rechten van gelovigen schendt. Een iets genuanceerdere reactie was dus wel op zijn plaats geweest.

En op zich is dit dan één ding, maar je kunt je zorgen maken als je leest: “Amnesty eistopheffing gewetensbezwaren”. Zoals te lezen valt in de het rapport “Deadly Delivery” is de organisatie inderdaad kritisch naar ziekenhuizen met een religieuze inslag en het lijkt erop dat ze dat liever afgeschaft zien worden.

Dan vraag ik me af hoe ze dat combineren met het recht op vrijheid van geweten en godsdienst. Deze rechten staan beschreven in artikel 18 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en wordt door henzelf onderschreven!

Zou AI deze clash van rechten doorhebben? Of gaat het zo in hun strijd op voor bepaalde rechten dat het andere rechten uit het oog verliest? Het komt al voor dat mensen geen beroep kunnen doen op hun recht op vrijheid van godsdienst[1]. Laten we niet hopen dat uitgerekend een mensenrechtenorganisatie deze ontwikkeling overneemt.

---

[1] RK adoptiebureau stopt wegens homowet http://www.rkk.nl/actualiteit/2009/detail_objectID691393_FJaar2009.html

Over die Pussy Riot nog eens, een interessante column

'Steun Pussy Riot niet om de verkeerde redenen'

Pussy Riot en het geluid dat ik niet hoor

Het Pussy Riot debacle zal vast niet aan je voorbij zijn gegaan. Zelfs wereldsterren lieten hun mening horen. En daar is natuurlijk niets mis mee. Het wordt alleen maar duidelijk dat het leeft. Wel miste ik een wezenlijk geluid in de storm van reacties.

Dat Pussy Riot (wat ik overigens een niet echt vrouwvriendelijke naam vind) het lef heeft tegen de Putin regering op te komen vind ik alleen maar te bewonderen. Uit de gevolgen blijkt wel hoe gevaarlijk dat is; een straf van twee jaar werkkamp.

Dit kan natuurlijk niet door de beugel en het is niet verwonderlijk dat mensen er tegen in verweer komen. Maar wat ik begrijp uit reacties in de media en van artiesten is dat Pussy Riot dit gewoon hadden moeten kunnen doen. Met hun actie was niets mis! Amnesty zegt zelfs: “Ze protesteerden op legale wijze tegen het politieke systeem in Rusland”. Dat is niet eens waar! En kijk, dan haak ik af. Want er was wel degelijk iets mis met hun optreden.

Aangezien ik voor de vrijheid van meningsuiting ben (binnen bepaalde grenzen, dat wel), had Pussy Riot inderdaad hun boodschap moeten kunnen overbrengen. Echter, de manier waarop ze dat deden, ging gepaard met een enorm disrespect voor de kerk en haar gelovigen. En hierover hoor ik niets in de mainstream media, noch van artiesten. En dat is jammer. Het mag worden gezegd dat dàt niet had gehoeven.

Door op het altaar te staan zoals zij deden met de teksten die ze zongen was hun protest gewoon blasfemie. Tevens lijkt het mij niet dat je ook maar ergens zomaar de orde kan verstoren op een heilige plaats, ook al geloof je daar zelf niet in. Dat vast zitten om hun actie t.a.v. de kerk was dan ook juridisch gezien terecht. Niet dat ik het hun gun, maar het is in lijn met het recht.

Enfin, gelukkig is er een mooi geluid te horen vanuit de kerk: “Russische kerk wil 'genade' voor Pussy Riot” kopt het op de website van kerknieuws. Dat is mooi. Ik had ook liever gezien dat de meiden helemaal niet waren opgepakt, maar dat er een gesprek kon plaatsvinden tussen de kerk en de groep. Eentje die uitdraait op vergeving en wederzijds. Maar dat gaat niet als ze in de gevangenis zitten. En twee jaar werkkamp is helemaal buiten proporties! Ook ik kan daar boos over worden.

Het enige wat we nu nog kunnen doen is bidden voor ze. Dat is misschien een wat stil, maar wel mooi geluid.

De ongelijkheid tussen man en vrouw; een follow-up. Sort of...

Paar dagen terug las ik onderstaand blogbericht. Deed me een beetje denken aan mijn post over de de ongelijkheid tussen man en vrouw. Wilde hem niet onthouden...

 

The male side of ‘being Church’

Archbishop Ludwig Schick, of the German Archdiocese of Bamberg, issued an interesting warning recently. The man is slowly disappearing from the Church. Just like society, the Church is ‘feminising’. The archbishop, who holds the ‘male affairs’ portfolio within the German Bishops’ Conference, stated that “we need to win them back”.

The Catholic Church has always maintained the innate equality of man and woman without making the mistake of saying that they are the same, a mistake that society is making. Physically, mentally and also spiritually, men and women are different. This difference is often ignored or outright denied in the name of equality, but they are very different concepts. One does not deny the other.

Emphasising and supporting women’s rights to do or say something is not threatened by doing the same for men, but that’s not what’s happening now, because of this fear that difference means inequality (slogans to the effect that we should “be different” or “be who we are” are just that: slogans. They merely reflect society’s acceptance of certain politically correct differences).

Archbishop Schick is right in his assessment that we lack a ‘masculine’ Church. We must engage the men in our congregations or run the risk of losing them. In my opinion that calls for a robust and practical faith life which is not afraid to take positions and have very tangible and practical goals. Simply put, we need men who are unafraid of being men. Brothers and fathers – biological and spiritual – who are unafraid to love, support and take responsibility.

Bron: http://incaelo.wordpress.com/     

Vertrouwen met een open hart; vind het kind in je

Als de mis in volle gang is, gooi ik al mijn moedergevoelens in de strijd tijdens de crèche voor de allerkleinsten (0-4 jaar) van de kerkgangers. Laatst werd een kindje (van ongeveer 1,5) ergens bang van (geen idee waaavan), en hobbelde naar mij toe voor troost, kroop tegen mij aan en bleef zo vijf minuten ongestoord zitten. En hoewel ze mij voor de crèche niet kende,  ging dit met een volledig vertrouwen.

Wat hebben kinderen toch een open hart, dacht ik later. En wat vertrouwen ze iemand toch snel.

Moeten we niet allemaal een beetje meer zo zijn? Vol van vertrouwen en met een open hart? In deze gebroken wereld is dat natuurlijk niet altijd makkelijk. Mensen zullen daar misbruik van maken. Daarom bouwen we muurtjes om ons hart en koesteren een zekere mate van wantrouwen. Dat is natuurlijk soms verstandig. Maar het kan soms ook tegen ons werken.

Maar toch. Jezus vraagt ons in Hem te geloven als een kind. Dus met een open hart naar en een groot vertrouwen in Hem. Ook Zijn hart is open; er staan geen muren omheen. Hij komt in al Zijn openheid en dus kwetsbaarheid uit liefde naar ons toe.

Als christen steef je ernaar steeds meer op Hem te lijken. Dus stel dat wij allemaal ook zo zouden zijn naar elkaar, zoals Hij is naar ons. In een wereld waarin iedereen met een open hart elkaar ontmoet en elkaar vertrouwt, daar kan toch geen plaats zijn voor wantrouwen en misbruik?

Dit komt nogal utopisch over, maar het biedt wel een ideaal om na te streven. Niet dat ik naïviteit wil bevorderen. Je moet je verstand natuurlijk blijven gebruiken. Maar laatst hoorde ik over een man wiens vertrouwen vaak was misbruikt omdat hij graag mensen wilde helpen. Hij had een goed hart. Mensen vonden het zielig voor hem. Hij moest niet zo goed van vertrouwen zijn. Maar ik dacht, als hij nou zo gelukkig is? Als hij zichzelf nu in de spiegel aan kan blijven kijken met een blik dat zegt: “Ik heb gedaan wat ik juist achtte.” Is dat dan erg? Is dat niet belangrijker dat eventueel gestolen spullen?

Als wij dan streven meer te lijken op Jezus, zullen wij ook moeten groeien in vertrouwen en de muren om ons hart moeten afbreken om Hem binnen te laten. Misschien laten we dan ook makkelijker mensen binnen. En durven we kwetsbaar te zijn. Meer te zijn als een kind.

De ongelijkheid tussen man en vrouw

Laatst zat ik met een huisgenoot te bomen over ‘de vrouw’. En we vonden beiden: mannen en vrouwen zijn niet gelijk.