Als de mis in volle gang is, gooi ik al mijn moedergevoelens
in de strijd tijdens de crèche voor de allerkleinsten (0-4 jaar) van de
kerkgangers. Laatst werd een kindje (van ongeveer 1,5) ergens bang van (geen idee waaavan),
en hobbelde naar mij toe voor troost, kroop tegen mij aan en bleef zo vijf
minuten ongestoord zitten. En hoewel ze mij voor de crèche niet kende, ging dit met een volledig vertrouwen.
Wat hebben kinderen toch een open hart, dacht ik later. En wat vertrouwen ze iemand toch snel.
Moeten we niet allemaal een beetje meer zo zijn? Vol van
vertrouwen en met een open hart? In deze gebroken wereld is dat natuurlijk niet
altijd makkelijk. Mensen zullen daar misbruik van maken. Daarom bouwen we
muurtjes om ons hart en koesteren een zekere mate van wantrouwen. Dat is natuurlijk soms verstandig. Maar het kan soms ook tegen ons werken.
Maar toch. Jezus vraagt ons in Hem te geloven als een kind. Dus
met een open hart naar en een groot vertrouwen in Hem. Ook Zijn hart is open;
er staan geen muren omheen. Hij komt
in al Zijn openheid en dus kwetsbaarheid uit liefde naar ons
toe.
Als christen steef je ernaar steeds meer op Hem te
lijken. Dus stel dat wij allemaal ook zo
zouden zijn naar elkaar, zoals Hij is naar ons. In een wereld waarin iedereen met een open hart elkaar
ontmoet en elkaar vertrouwt, daar kan toch geen plaats zijn voor wantrouwen en
misbruik?
Dit komt nogal utopisch over, maar het biedt wel een ideaal
om na te streven. Niet dat ik naïviteit wil bevorderen. Je moet je verstand natuurlijk
blijven gebruiken. Maar laatst hoorde ik over een man wiens vertrouwen vaak was
misbruikt omdat hij graag mensen wilde helpen. Hij had een goed hart. Mensen
vonden het zielig voor hem. Hij moest niet
zo goed van vertrouwen zijn. Maar ik dacht, als hij nou zo gelukkig is? Als hij
zichzelf nu in de spiegel aan kan blijven kijken met een blik
dat zegt: “Ik heb gedaan wat ik juist achtte.” Is dat dan erg? Is dat niet belangrijker dat eventueel gestolen spullen?
Als wij dan streven meer te lijken op Jezus, zullen wij ook
moeten groeien in vertrouwen en de muren om ons hart moeten afbreken om Hem
binnen te laten. Misschien laten we dan ook makkelijker mensen binnen. En durven
we kwetsbaar te zijn. Meer te zijn als
een kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten