Vrouwen moeten werken!

Vrouwen en werk. Het blijft een lastige combinatie blijkbaar. Vooral als ze hoger op willen komen. Daarom is er dan nu de gewenste vrouwenquotum. Ik weet niet goed wat ik er van vind.

Mijn probleem is namelijk dat zo’n quotum alleen maar meer de gedachte opdringt (of er juist misschien een vrucht van is) dat vrouwen móeten werken, al dan niet aan de top, met een negatievere visie op de part-timer/huisvrouw als gevolg. In mijn beleving althans.

God en de Olympische Spelen

Afgelopen vrijdag keek ik zoals nog 2,8 miljoen Nederlanders naar de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Een grootse show zoals altijd. Maar wat zag ik? Ik zag God. Ik zag een manifestatie van hoe God ons bedoeld heeft: een verlangen naar eenheid en schoonheid en een gave tot scheppen.

Botsende rechten: wie heeft nog een keuze?

De zaak omtrent de vraag of de SPG al dan niet verplicht is om vrouwelijke leden verkiesbaar te stellen is een klassieke zaak over de botsing van grondrechten. In dit geval: vrouwenrechten versus godsdienstvrijheid. Ik heb mij nooit zo in deze zaak verdiept, maar dat is meer omdat ik het antwoord voor mezelf al wel had bepaald.

Er is namelijk altijd een criterium die zich aan mijn gedachten opdringt bij het zoeken naar een oplossing in een dergelijke strijd. En wel de vraag: “wie heeft er de vrijheid of de keuze om op een ander manier zijn recht uit te oefenen indien in de betreffende zaak dit recht niet wordt toegekend?”

Mijn opkomende bakcarrière

“Als je nu even de keuken in komt, kan ik laten zien hoe ik het maak!”, aldus mijn moeder die mij riep met de bedoeling mij iets culinairs bij te brengen.

“Ik weet wat we kunnen gaan doen vandaag. Laten we koekjes gaan bakken!”, aldus mijn schoolvriendinnetjes, die dit riepen in hun voorpret om gebakken koekjes.

De overeenkomst tussen deze twee situaties? In beide situaties was mijn reactie:  tegenzin en desinteresse. En dit is nog lang, lang zo gebleven.

Tot maart 2012.