Inspiratie

Schrijven. Dat doe ik graag. Credible werd mij daarom voorgesteld. Maar dat was even nadenken. Ik weet namelijk niet of ik daar genoeg inspiratie voor heb. En of ik dan weer mensen kan inspireren, weet ik nog zo net niet. Maar er zijn genoeg mensen nu en in de geschiedenis die dat wel kunnen én hebben gedaan. Zoals de heilige Rafca.

Dierenleed

Een tijdje geleden las ik over een boek dat over onze hypocriete houding tegenover dieren ging. Onzin, dacht ik! Er zijn nou eenmaal schattige dieren. Daar kunnen we ons beter in herkennen. Logisch, toch?

Maar toen las ik het bericht over die man in California katten had gedood ze te braden en op te eten. Hij werd daarvoor opgepakt. Want dit was animal cruelty. Onzin, dacht ik! We slachten toch ook koeien en varkens, kippen en wat nog meer af. Waarom is dat het bij een kat dan op eens zielig? Dat mensen het zelf tot half mensen verklaren, doet daar niets aan af.

Toen dacht ik: “Ooooh.” Nu zag ik het. Die hypocrisie.

Krokodillentranen?

Meestal als heel Nederland massaal ergens boven op gaat zitten (in positieve of negatieve zin), dan word ik achterdochtig. Want de mening van de massa bestaat in mijn ogen vaak uit onderbuikgevoelens en napraterij. En dat alles vaak zonder fatsoenlijk geïnformeerd te zijn en met een blinde vlek voor een heersende dubbele moraal. Vaak genoeg uit dit zich dan ook nog in een hoop ongenuanceerd gescheld. 

Dit keer is het programma Echt Scheiden aan de beurt.

Water naar de zee dragen…

Stel je voor. Er is een organisatie die mensen wil helpen om van hun alcoholverslaving af te komen. Daarvoor worden verschillende middelen aangeboden. Tegelijkertijd maakt deze organisatie reclame voor drank. Ze zien alcohol drinken als een positieve bijdrage aan het leven en iedereen moet het recht hebben daar gebruik van te kunnen maken. Mochten mensen er verslaafd aan raken, dan kunnen ze uiteraard terecht bij deze organisatie voor hulp.

Vreemd? Goede marketingstrategie? Een dergelijke organisatie bestaat in ieder geval wel.

Rijk Rooms leven

Eigenlijk leid ik een rijk roomse leventje. In het klein. Zo ben ik parochiaan bij een kerk waar we bijna dagelijks worden ‘verwend’ met de mis, het sacrament van verzoening én de eucharistische aanbidding[1]. Tevens is mijn omgeving rijk aan jonge katholieken die de Kerk serieus nemen en haar begrijpen. Zolang ik hier woon, zou ik daar eigenlijk alles uit moeten halen, denk ik daarom soms. Ik besef namelijk dat deze omstandigheden niet bepaald representatief zijn voor de gemiddelde Nederlandse parochie.

Dat rijke roomse leventje wordt voor een belangrijk deel gevormd door de prachtige geestelijke rijkdom van de Katholieke kerk.