Meestal als heel Nederland massaal ergens boven op gaat zitten (in positieve of negatieve zin), dan word ik achterdochtig. Want de mening van de massa bestaat in mijn ogen vaak uit onderbuikgevoelens en napraterij. En dat alles vaak zonder fatsoenlijk geïnformeerd te zijn en met een blinde vlek voor een heersende dubbele moraal. Vaak genoeg uit dit zich dan ook nog in een hoop ongenuanceerd gescheld.
Dit keer is het programma Echt Scheiden aan de beurt.
Ik vraag me af of de grote ophef wel helemaal op zijn plaats is. Het programma vond ik - van wat ik er van gezien heb – zoals zoveel andere reality programma’s. En het is realiteit. Het aantal scheidingen neemt toe. Met alle schrijnende situaties van dien.
Maar volgens mij richt de kritiek vooral op het feit dat de kinderen worden gefilmd. Ik vraag me echt af of dat nou zo schadelijk is.
Ik vond het eigenlijk allemaal niet zo schokkend. Deze dingen zien we vaker. Denk aan alle nanny-programma's. Al heeft de EU in 2008 wel kritiek geleverd, omdat het de privacy zou schenden van de kinderen. Staat me iets van bij. Maar goed, daar heb ik verder dus weinig over gehoord.
Ik vond het eigenlijk allemaal niet zo schokkend. Deze dingen zien we vaker. Denk aan alle nanny-programma's. Al heeft de EU in 2008 wel kritiek geleverd, omdat het de privacy zou schenden van de kinderen. Staat me iets van bij. Maar goed, daar heb ik verder dus weinig over gehoord.
Nee, natuurlijk voelt het niet lekker als je als kijker betrokken raakt bij het moment dat vader vertelt dat hij weggaat. [1] Maar dat gaat om de kijker zelf. Voor het kind? Zal de scheiding zelf niet schadelijker zijn dan het feit er eventjes een camera bij staat?
Maar dan is er nog een ander punt: men maakt zich nu drukker om het feit dat een echtscheiding op t.v. komt, dan dat er überhaupt veel echtscheidingen voorkomen. Waarom niet druk maken over het feit dat mensen steeds vaker – en wellicht ook makkelijker – scheiden? Want ook als er geen camera´s bij zijn, krijgen genoeg kinderen te maken met het verdriet, pijn en ellende van de scheiding van hun ouders. Als we ons het leed van de kinderen dan toch zo aantrekken.
We kunnen ons beter druk maken om het echte probleem, dat is de toename van het aantal echtscheidingen. Een herwaardering van het huwelijk is dus welkom. Dan zijn dit soort programma's helemaal niet nodig.
Natuurlijk begrijp ik dat de gevallen in de eerst twee afleveringen schrijnend zijn. Ik wil ook niet alle scheidingssituaties over één kam scheren. Maar toch, er zijn vast ook minder schrijnende gevallen. Situaties die nog te redden zijn. Ik vraag me ook af of het daarom misschien geen idee is om een t.v. programma te maken waarin mensen hun huwelijk willen redden. Als heel Nederland daar nou massaal boven op gaat zitten, dan wil ik daar wel in meegaan.
[1] Overigens heeft het werkelijke eerste gesprek zonder camera’s plaats gevonden zoals Natasja Froger vertelde bij RTL Boulevard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten