Een beetje ronddolend op internet, kwam ik op één van de
blogs uit mijn favorietenlijst. Ik zag een ietwat griezelig plaatje bij het
onderwerp “feminisme en katholicisme” en klikte erop. Feminisme en
katholicisme, een interessante combinatie, omdat sommigen dat waarschijnlijk
niet zien samengaan. Maar het is maar wat je onder feminisme verstaat. In ieder
geval zitten de schrijfster van dit blog en ik best wel op één lijn wat de
betekenis betreft. Mijn constatering jaren geleden werd door haar namelijk
bevestigd: feminisme is niet altijd zo vrouwvriendelijk.
Jaren terug, tijdens mijn studie in de VS, besloot ik namelijk
het vak sex equality te proberen. Je mocht ongeveer één week een vak volgen, voordat
je besloot dat voor de rest van het semester te doen. Vol enthousiasme stortte
ik op mijn boek en op een gegeven moment dacht ik: “Hè? Feminisme helemaal niet zo pro-vrouw!”
Zoals ik het altijd heb begrepen is het feminisme
ontstaan uit een verlangen van vrouwen voor een betere en aan de man
gelijkwaardige positie in de maatschappij. Een prima streven lijkt mij zo.
Echter, waar het in mijn ogen een beetje op uit is
gedraaid, is dat in haar hang een gelijkwaardige positie aan de man te hebben,
de vrouw ook wilde zijn zoals de man.
Wij moeten net als mannen zijn en voldoen aan traditioneel mannelijke
eigenschappen. Denk aan eigenschappen als stoerheid, daadkracht, hardheid. Dit is op zich
niet zo erg. Maar het valt me op dat het mede tot gevolg heeft dat de
waardering voor het vrouwelijke erbij inschiet.
Ik bedoel, als een man traditioneel vrouwelijke
eigenschappen vertoont (gevoeligheid, zachtheid enz), dan wordt dat doorgaans
negatief gewaardeerd. Waaruit ik dan concludeer dat blijkbaar het
vrouwelijke toch onbewust minder wordt gewaardeerd. Waarschijnlijk zal dit ook voor de
jaren ’60 het geval zijn geweest. Maar met een feminisme dat vooral boodschapt dat een vrouw stoerder, harder, bitchyer en
dus mannelijker moet zijn om gewaardeerd te worden, wordt dat er niet minder op.
Maar wellicht is dit allemaal nog wat theoretisch en
levert het niet direct aantoonbare nadelen op voor de vrouw. Toch, er zijn ook ‘verworvenheden’
van de feministische golf die wel degelijk grote groepen vrouwen letterlijk schaden.
Denk aan ‘het recht op’ abortus. Er zijn genoeg vrouwen (en overigens ook
mannen) die hier veel spijt en verdriet van hebben met geestelijke en lichamelijke schade ten gevolg. Hoewel er nog discussie bestaat
over de vraag of een post-abortus depressie werkelijk door de abortus is veroorzaakt, lijkt het mij toch
wel behoorlijk aannemelijk dat het doden van je eigen kindje iets negatiefs met je doet.
Het is in ieder geval een feit dat er vrouwen zijn die na een abortus
depressief worden. En niet simpelweg gelukkig hun
leven vervolgen nu een ‘obstakel’ uit de weg is geruimd. Zoals het 'recht' op abortus wil doen geloven. En zijn genoeg vrouwen die openlijk hebben verteld over dit verdriet en hun spijt. Zoals TLC zangeres Chilli
en Sharon Osbourne. Maar uiteraard zijn er ook genoeg verhalen van onbekende
vrouwen. En dan heb ik het nog niet eens over het verhoogde risico op
borstkanker. Door sommigen tegengesproken. Maar wel iets om in acht te nemen.[1]
Enfin, met dit in gedachte denk ik: “Als er zóveel
vrouwen zijn, bij wie dit ‘recht’[2] verdriet
en lijden voortbrengt, hoe kun je het dan nog een vrouwenrecht noemen? Behoort een
vrouwenrecht haar leven niet beter te maken? En als dit 'recht' al aanvankelijk met de beste
bedoelingen bepleit werd, wordt het dan niet eens tijd de boodschap van ‘zelfbeschikking’
eens te herzien?
Dit zijn maar een paar voorbeelden. Ook het eerder
genoemde blog noemt een paar interessante.
Wij vrouwen zijn net zo waardevol als mannen in heel ons
vrouw-zijn. We zijn niet dommer, niet slimmer, niet beter, niet slechter dan
hen. Ook mogen ons lichaam waarderen met alle zegeningen die erbij
horen. We hoeven niet per sé te zijn zoals
mannen. Sterker nog, in onze verschillen kunnen we elkaar juist aanvullen. Zo kunnen we elkaar in onze waarde laten. Dat is voor mij feminisme dat werkelijk pro vrouw
is; de vrouw erkennen zoals ze is bedoeld.
[1] En toch, met al mijn gebrek aan medische kennis, maar met wel een gezond
verstand lijkt het mij aannemelijk dat wanneer op een plek veel cellen groeien en
deze abrupt niet meer nodig zijn, de kans op kanker vergroot wordt.
[2] Overigens bestaat er helemaal geen juridisch recht op abortus. Al wordt dit
blijkbaar wel gepropageerd. Zie de San Jose Artikelen, waarin dit wordt duidelijk
gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten