Kindjes maken(?)

"Als #echtscheiden afval is, is #draagmoedergezocht grofvuil #bah", tweette Mariska Orbán de Haas laatst. Ik las en dacht: “Hè?‏ Nu een show waarin ze draagmoeder moeten zoeken?”. Op dergelijke momenten denk ik bijna dat ik misschien wat meer t.v. zou moeten kijken. Dit programma ken ik namelijk niet. De website van het programma heb ik inmiddels maar met een bezoekje vereert.

Kijk, ik gun iedereen zijn geluk. En daar hoort de vervulling van een kinderwens bij. Ook begrijp ik het verlangen. Het moet ontzettend zwaar en pijnlijk zijn een kinderwens te hebben en deze niet te kunnen vervullen door middel van de gebruikelijke wegen. De mensen in het programma lijken mij ook prima mensen met de beste bedoelingen. Maar toch, ik denk niet dat het de bedoeling is om zo kindjes krijgen.

Als ik denk aan hoe het wel bedoeld is. Dan denk ik aan de liefde tussen een man en een vrouw waaruit een kindje voortkomt. Een kindje dat deel is van hun beide. Dan denk ik wat voor een bijzonder proces de groei van het ongeboren kind überhaupt is en dat je als vrouw zo’n expliciete rol mag hebben in het ontstaan van een nieuw mens.

Maar als ik dat vergelijk met de situatie waarin een vrouw een kind bij zich laat verwekken en haar lichaam, dat zo mooi gemaakt is voor en ingesteld is op het voortbrengen van nieuw leven, gebruikt voor het creëren van een kind met zaad en eicellen niet de hare (en soms niet eens die van de wensouders) met het doel het kind weg te geven. Dan denk ik: “Dit staat wel erg ver af van hoe het bedoeld is.”

Kijk, ik vind het super dat mensen elkaar hulp willen bieden. Maar als ik iets hoor van: “Ik wil ze helpen.” Dan is het eerste wat ik denk: “Het is geen trui die je breit en weggeeft”. We hebben het over een nieuw mens!

Ik vraag me af of met wat dit soort praktijken doet met onze visie op het menselijk leven: een kind wordt maakbaar en overdraagbaar. Helemaal in een situatie met eicellen van vrouw X, baarmoeder van vrouw Y en zaad van meneer Z. Zelf samengesteld. Het lijkt bijna niet meer om het kind zelf te gaan, maar alleen om de verlangens van de wensouders.

Overigens wordt de wereld waarschijnlijk ook weer beetje ingewikkelder. Hoe is het voor een kind die geboren is uit zijn oma? Heeft hij/zij het recht de vrouw te kennen die hem voldragen heeft én de vrouw van wie de eicel afkomstig is? En als die dat niet willen?

Ik blijf het lastig vinden; ik gun het mensen om een kindje te krijgen en snap dat het
heel pijnlijk is als het niet lukt. Ik begrijp ook heel goed dat je dan het draagmoederchap
probeert. Maar toch ben ik het met de praktijk van het draagmoederschap niet eens. Ik moet dan denken aan de uitspraak: een kindje maak je niet, die krijg je.