Sommige dingen moet je als Nederlander gedaan hebben. Eigenlijk. Zoals naar de Efteling gaan. Daar was ik namelijk nog nooit geweest. “Nog nooit?”, hoor ik dan vaak als reactie. Nee, nog nooit.
Ja, één keer. Maar die telt niet. Ik had een gala daar. In het donker liepen we een stukje door het Sprookjesbos en mochten we – met jurk en gala-hair do en al- een tochtje maken in de Droomvlucht.
Niet dat ik er haast mee had de Efteling te bezoeken. Als het aan mij had gelegen had het nog jaren geduurd. Sprookjes, magie, wonderlijke dingen. Eigenlijk niet direct echt iets voor mij. Ik geloofde als kind al nooit in sprookjes (het waren tenslotte bedachte verhaaltjes), heb geloof ik als kind ook nooit een prinsesje willen zijn. Maar ik ben Nederlander en vond dat ik wel een keer moest gaan.
En afgelopen week kwam de mogelijkheid daartoe spontaan aangewaaid; ik werd uitgenodigd mee te gaan met een vriendin. Vervolgens bood een andere vriendin ter plekke haar AH kortingskaart aan. Dus deze kans kon ik niet meer laten lopen. De anderen waren ook nog nooit geweest. Leuk. Zo samen de gaten in onze jeugd opvullen.
Dus gisteren heb ik met een vertraging van twintig jaar de héle Efteling gezien. We hebben
uiteraard echte Efteling-dingen gedaan; het Sprookjesbos (nu bij daglicht), die ene tempel
die de lucht in gaat, de Droomvlucht (nu mocht mijn haar wel door de war). En het was ook
nog een doordeweekse dag, dus korte of geen wachtrijen. Heerlijk. Maar het was bovenal
gezellig.
Naar de Efteling gaan? Check.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten