Je ouders. Als je al een aantal jaren op jezelf woont dan zie je ze meestal wat minder. Heel wat minder. Behalve dan bij een verhuizing, dan zie je ze weer heel veel. Maar dat is een ander verhaal. Maar om het centraal te houden; als je dan eens in de buurt moet zijn, is het wel leuk om ze gelijk even op te zoeken. Maarja, gaat dat zomaar?
Het antwoord op die vraag begint met sneeuw. Ik had al kunnen weten dat de NS daar altijd een beetje moeite mee heeft en dat ik dus misschien beter toch eerder had kunnen gaan. Maarja, dat doe je dan niet. Dus ik ging niet ‘s ochtends. En ook niet ‘s middags, want dat was midden in de sneeuwbui. En ook niet s’ avonds, want straks sta je daar vast op een station in het donker in de kou. Lang verhaal kort. Vrijdag mijn ouders niet gezien.
Dus werd het zaterdag. Het moest wel; ik had een afspraak. Spannend! Want hoe gaat mijn trein rijden? Haalt ie het? Hoe lang gaat ie er over doen? Aangekomen op het station zag ik dat mijn trein niet ging. Toen ging hij toch wel. Ja, zo snel gaat dat met de NS. Ik moest maar snel een kaartje kopen, hoorde ik. Dus ik snel eentje kopen en daarna rennen. Trap af, roltrap op, hijg hijg. Is ie er nog niet. Maar goed, beter dat, dan te laat zijn.
In een rustig vaartje komt de trein binnen gereden. Op tijd nog wel. En zonder problemen wordt de stad A. ook nog eens bereikt. Een daar ingestapte man vraagt aan het meisje tegenover hem hoe de trein tot nu toe heeft gereden. "Ja, wel goed.", is het antwoord. Ze had anderhalf uur op station N. staan wachten, maar “Vanaf N. is er nog niets gebeurd." "Oh" reageert de man blij verbaasd. Dus iedereen blij. Alles gaat goed.
Maar dan hoor je die ruis van de intercom. Dan voel je de bui al hangen. "We staan nog heel even stil". Dus ik denk: "Nee, hè. Is het spoor vastgevroren? Moeten we allemaal uitstappen? Of er staat een trein voor ons op het spoor, waar we op moeten wachten?" Nee, die conductrice was veel origineler: "We wachten op de machinist. Die is er nog niet". Blijkbaar was dit enorm grappig, want de hele coupé lag in een deuk. Ik kon niet mee lachen, want ik snapte eigenlijk niet waarom dat zo enorm grappig was. Maar goed, de lol zat er goed in en gaf heel even een gezellig sfeertje.
Omdat de machinist dus tien minuten later was, was ik er dertig later op plaats van bestemming. Mijn afspraak in de stad G. was over nog eens dertig minuten. Daarbovenop gingen mijn ouders later die dag naar hun eigen afspraak. Met als gevolg dat mij ophalen van het station in G. voor mij betekende: tien minuten naar mijn ouders rijden, daar mijzelf uitpakken uit jas, das, muts en handschoenen, vervolgens vijf minuten 'relaxt' genieten van moeders erwtensoep, dan mij weer inpakken in jas, das, muts en handschoenen, en daarna weer tien minuten terug rijden naar het station in G. Nee, dat vonden ik en mams geen handig plan.
Dus. Ik heb mijn ouders niet meer gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten