“Iedereen moet een klein traumaatje hebben”, zei een kennis eens. Hartstochtelijk knikte ik mijn hoofd. Ik was het met dit grapje wel eens. Het ging tenslotte om ´leuke´ trauma´s. Het soort die niet zo ernstig zijn. Die waar je om moet lachen. Bijvoorbeeld bang zijn voor gras, omdat je er een keer op bent gevallen. Dat idee. Ik had er namelijk ook één.
Watskeburt? Nou, het begon allemaal op een mooie zonnige warme zomerdag. We waren op bezoek bij tante en oom. Huppelend ging mijn zesjarige ik naar binnen om wat te drinken of voor wat verkoeling. “Leuk, een film! Mag ik meekijken?”, zei ik. Mijn vader, oom en broer zaten een spannende film te kijken met honden erin. Ik vond honden wel leuk! Af en toe aten ze wel een mens op. Maar dat was“gewoon ketchup”, wisten ze mij te overtuigen. Dus blij riep ik later tegen mijn moeder, die de lol er minder van inzag: “Het is gewoon ketchup!”.
Ik vond het ook he-le-maal niet eng. Die honden. Die mensen verslonden met ketchup erin. Waar ik wel moeite mee had, was dat het schattige pupje dood werd gebeten door een bloedhond en met een zak in de grond begraven werd. Arm beestje. Nu kon hij maar heel moeilijk uit die zak komen toen hij weer wakker werd en zelf zin kreeg in ketchup.
Och, wat was het gezellig met mijn papa, oom en broertje. Vrolijk verliep de rest van de dag. Tot mijn lieve broer zei (wat ook natuurlijk zijn taak als broer was): “Pas maar op! Straks komt er een bloedhond door je raam je kamer binnen springen”. Met mijn zesjarige logica vond ik die bewering heel wat geloofwaardiger dan die van mijn moeder: “Nee, hoor. Dat gebeurt niet.”
Een trauma was geboren.
Ach, die goede oude tijd. Ik heb een hele lieve broer, hoor. Laat dat even duidelijk wezen! Overigens ben ik er toch al overheen. Als dertienjarige besloot ik namelijk heel dramatisch het ´van mij af te schrijven´. Ik weet niet of dat nou echt nodig was. Zo erg was het toen al niet meer met dat traumaatje. Maar ik wilde schrijven. Een heel schrift vol met verhalen (het zijn er maar liefst twee geworden). Dus een beetje dramatiek kon geen kwaad.
Goed, ik ga zo maar eens slapen zo. Fijn naar dromenland. Maar hopelijk wel eentje zonder honden en ketchup…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten