Het verbaast me dat soms oplossingen worden bedacht voor problemen, die die problemen alleen maar ondersteunen of erger kunnen maken. De werkelijke oorzaak wordt niet aangepakt.
Zo las ik laatst: "Mogelijk tijdelijk huwelijk in Mexico-Stad"[1]. Om de “dramatische en kostbare echtscheidingsprocedures” te besparen, want de helft van de huwelijken in deze stad duurt niet langer dan een jaar of twee. Zou het misschien dan niet een idee zijn iets te doen aan het feit dat mensen snel scheiden?
T.a.v. abortusklinieken vroeg ik me af: wat als we alle moeite en geld die we nu aan de klinieken besteden, uitgeven aan het begeleiden van die zwangere meisjes en vrouwen in een vaak (zeer) moeilijke positie?
Vind je je leven wel voltooid? Heb je er meer dan 70 jaar op zitten en wel alles al gezien? Goed, laten we dan pleiten voor legale hulp bij zelfdoding. Ik begrijp dat het voor sommige mensen heel moeilijk kan zijn om geleidelijk aan steeds minder te kunnen. Maar is het ook een idee om die mensen juist te helpen weer levenslust te geven? Was daar überhaupt naar gekeken?
Of wat te zeggen van het voorstel om standaard op huwelijkse voorwaarden te trouwen? Voor dit plan verwijst Magda Berndsen (D66) naar de individualisering[2]. Ik had de indruk dat mensen het individualisme in onze samenleving nou niet altijd positief waardeerden. Maken we het dan niet alleen maar erger?
Zo zijn er misschien wel meer voorbeelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten