Vandaag las ik het artikel van Thomas von der Dunk in de Volkskrant[1]. Hij schrijft: “Duitsland neemt bij monde van Merkel voor de zoveelste keer 'zijn verantwoordelijkheid', waar Italië bij monde van Berlusconi dat begrip nauwelijks lijkt te kennen: zie hier de essentie van de kloof die Europa steeds verder doormidden scheurt. We zitten in één schuitje, maar waar één met de moed der wanhoop bezig is met hozen, lijkt de ander nauwelijks te beseffen hoezeer hij de afgelopen jaren verantwoordelijk is geweest voor het groeiende lek.”
Dit sterkt mijn visie alleen maar dat we Europa niet té veel één moeten maken.
De staten onderling verschillen gewoon te veel! Als ik kijk naar de geschiedenis van Europa, zie ik er één vol van oorlogen en allianties tussen verschillende landen. Toen kwam die vreselijke Tweede Wereldoorlog en dacht iedereen "nooit weer". Zes landen begonnen vanuit dat idee de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (waaruit de EU is voortgekomen). Prima, ben ik helemaal voor. Als we samenwerken staan wel tenslotte sterker.
De staten onderling verschillen gewoon te veel! Als ik kijk naar de geschiedenis van Europa, zie ik er één vol van oorlogen en allianties tussen verschillende landen. Toen kwam die vreselijke Tweede Wereldoorlog en dacht iedereen "nooit weer". Zes landen begonnen vanuit dat idee de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (waaruit de EU is voortgekomen). Prima, ben ik helemaal voor. Als we samenwerken staan wel tenslotte sterker.
Maar de invloed van de EU is steeds verder gegaan en raakt nu - al merk je het niet altijd direct– het dagelijks leven. Vreemd dat Brussel dan toch zo ver weg lijkt, maar dat terzijde. De EU krijgt steeds meer invloed in een regio dat tot zo’n dik 70 jaar terug, een geschiedenis van honderden jaren oorlog kende. Wellicht wordt dit wat overdreven door mijn beperkte kennis. Toch doet mij de Europese geschiedenis roerig aan. Te roerig om het in 70 jaar even tot een eenheid te maken.
Daarnaast hebben landen nou eenmaal ieder hun eigen belangen, eigen manier van doen, eigen temperament, eigen manier van politiek bedrijven. Niet zoals bijvoorbeeld in de VS, waarvan je misschien nog kunt zeggen dat de eerste Amerikanen toch een soort gemeenschappelijk doel hadden; een nieuw begin.
We zullen zien waar de EU heen gaat. Ik ben niet tegen de samenwerking, maar een superstaat hoeft voor mij niet zo. Misschien kunnen we een balans vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten