Een tijdje terug las ik in de nieuwsbrief van mijn parochie: “… Het gehaaste ritme wat we soms hebben om super efficiënt te zijn, trekt ons weg uit een innerlijke stilte om te kunnen luisteren. We rennen. Er is een verband, lijkt me tussen ons ritme en de volgzaamheid aan de Heilige Geest. Jezus staat stil bij de zieken, bij de blinde. Hij neemt de tijd, Hij verliest tijd.”[1]
Het leek voor mij geschreven. Ik wil ook altijd super efficiënt te werk gaan. Plannen, lijstjes maken. Dat te doen en dit te doen. En als het dan niet uitkomt (wat natuurlijk meer dan eens het geval is), dan irriteert mij dat. “Hè, nu kan ik niet alles afkrijgen!” Ik kom altijd tijd te kort.
Na dat fragment gelezen te hebben, dacht ik: “Dat wil ik ook!”. Tijd voor mensen nemen. Net als Jezus. Ik vlieg en haast me er anders voorbij. Maarja, dat to-do-lijstje moet toch af?
Ja? Is dat zo?
Nee. Dat denk ik niet. Leven doe je in het nu. Als christen probeer ik gericht op de God te leven. Te leven vanuit Zijn Liefde. Daarbij probeer ik mijn blik te richten op de eeuwigheid. Het leven na deze op aarde. Dit is tenslotte maar tijdelijk. Ik denk, dat met deze blik op de eeuwigheid, we beter kunnen zien wat écht belangrijk is in het leven. Het zet alles weer in het perspectief. Het spoort aan om vooral lief te hebben; er voor iemand te zijn, een luisterend oor te bieden. Dat je dan wat later bent met de boodschappen of een taakje van je to-do-lijst niet afkrijgt, is dan toch niet meer zo belangrijk?
Voor belangrijke en waardevolle dingen moeten we tijd nemen waar het kan. Het verliezen zelfs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten