Werkloos zijn

Het solliciteren gaat gestaag door. Met twee gesprekken achter de rug en vijf uitstaande sollicitaties, zit ik er weer aardig in.

Ik kan alleen niet hard genoeg zeggen hoe saai werkloos zijn is. 
Bijna elke dag word je wakker met een schijnbaar uitzichtloze leegte voor je die zelf mag invullen. Als je dat zo leest, lijkt dat misschien relaxt. Echter, het is juist dat gebrek aan verplichtingen dat het zo vervelend maakt en demotiverend werkt. 

Maar goed, dan gooi je er een gebed tegen aan (dat werkt!). Je maakt een overzicht met een nieuw plan van aanpak (motiverend!). En dan ga je weer door. Een andere keuze heb je ook eigenlijk niet. Maar geen zorgen. Dit lijkt allemaal wel wat deprimerend, maar ik ben niet depressief. Voel me prima!  Ik heb ook eigenlijk wel weer genoeg te doen.

Eerlijk is eerlijk, als je meer tijd hebt, dan neem je die ook. Dus ik ook. Maar als je het goed aanpakt, is werk zoeken een fulltime baan. Ik heb dus ook niet zozeer méér tijd. Wel ben ik wellicht wat flexibeler in de indeling ervan (maar dat valt in de praktijk ook tegen). Ik bedoel, ik zoek een woning, kijk een beetje rond voor een bijbaan, bezoek doordeweeks nog wel eens een mis, probeer een blog bij te houden, probeer twee keer per week te sporten, doe mijn huishouden, heb eens in de zoveel tijd mijn bezigheden voor een redactiecommissie, spreek af met vrienden, lees een boek, houd stille tijd en probeer kennis van het internationaal recht bij te houden. 

Ik verveel me dus niet.  Gelukkig maar.