Een discussie tussen Ard van der Steur (VVD) en mij. Hij reageert alleen niet. Ik ben dus de enige deelnemer. Maar daar heb ik ook wel weer begrip voor; hij is op de tv en ik zit er voor. "Het slachtoffer moet centraal staan", zegt hij over de afschaffing van de verjaring in Nieuwsuur afgelopen woensdag. "O ja? Is dat wel zo?", roep ik terug.
Ik bedoel, gaat een proces dan alleen over het slachtoffer? Staat het slachtoffer centraal? Dat vraag ik me ten zeerste af. Gaat het niet om rechtvaardigheid? Iemand is iets misdaan en de dader moet daar de (strafrechtelijke) gevolgen van dragen. Slachtoffer en dader zijn dus beiden onderdeel van het proces. Met de rechten van beiden moet dus rekening worden gehouden. Alleen op die manier kun je een fair trial creëren.
Naar mijn idee speelt de emotie een wat erg grote rol in deze discussie. De verharding van de politiek knalt er vanaf. De onderbuik rommelt. ‘Gerechtigheid’ lijkt te worden geëist vanuit boosheid en wellicht vergeldingsdrang. Weg is de redelijkheid, weg is de ratio. Dat kan niet goed zijn voor de rechten van de verdachte. En dát kan weer niet goed zijn voor de kwaliteit van de rechtsgang.
Van der Steur zegt bijvoorbeeld dat we van de dader terug moeten schuiven naar het slachtoffer. Lekker vaag. Hoezo terugschuiven? Wat bedoelt hij daar nou mee? Dat de verdachte niet meer zo belangrijk is? En waarom is dat zo? Omdat het de bad guy is? Dat moet dan overigens nog bewezen worden. Met al die opmerkingen zegt de VVD-er bijna letterlijk dat de meeste aandacht naar het slachtoffer moet gaan. Waarom? Omdat we daar de meeste sympathie voor hebben? Daar gaat het niet om in een proces, maar dat gerechtigheid moet worden gedaan. Fair trail dus. En die loopt gevaar in een emo-cultuur…
*Deze column heb ik geschreven voor mijn cursus journalistiek schrijven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten